Het is nooit leuk, uit elkaar gaan met de mamma of pappa van je kind(eren). Wanneer je weet dat het niet werkt, alles op alles wilt zetten om het toch nog te proberen, maar het blijkt toch niet te lukken? Wat doe je dan? Kun je dat je kind(eren) dit wel aan doen? Hoe ga je hier doorheen komen? Allemaal vragen die kunnen voorkomen. Waarschijnlijk nog wel meer dan het rijtje dat ik nu beschrijf.

Deze blog komt erg dichtbij en toch vind ik het belangrijk om het met jullie te delen. Waarom? Dit is een terechte vraag, die ik mijzelf ook heb gesteld. Ik verwacht dat er mamma’s en pappa’s zijn die zich herkennen wat ik ga schrijven. Misschien ook wel helemaal niet, dat mag natuurlijk ook. In deze blog beschrijf ik hoe ik mijn scheiding heb ervaren en wat het met Jack (mijn zoon) hiervan heeft meegekregen. Ook neem ik jullie mee in, wat ik nu een paar jaar later zie in Jack zijn ontwikkeling. Hier wil ik wel meteen zeggen, dit kan voor iedere persoon en ieder kind verschillend zijn, mijn ervaring is hoe ik het heb doorgemaakt en niet hoe ieder van jullie dit ervaart of hoe jullie kind(eren) dit ervaren. Nu de praktische informatie gedeeld is, neem ik jullie graag mee terug naar mei 2018.

‘Het is eind mei 2018, dit was het moment dat mijn partner en ik naar elkaar uitspreken dat geen van ons nog gelukkig is in deze relatie’. Beide hebben wij daar onze redenen voor, ik zal in deze blog alleen ingaan op die van mij, wel zo eerlijk lijkt mij. Laat ik bij het begin beginnen, want zoals iedere relatie is het niet alleen maar ellende. Wij hebben 12 jaar een relatie gehad, waarvan wij vier jaar getrouwd zijn geweest. In die jaren hebben wij veel gelachen, vervelende zaken meegemaakt en uit deze relatie werd ook Jack geboren. Mooi momenten waren er zeker, irritaties, ja die ook. Iedere relatie zal dit moeten doorstaan, de vraag is, lukt dat? Of kies je er toch voor om zonder elkaar verder te gaan, omdat dit voor beide beter is? Precies dit is de keuze die wij maakte in 2018, of misschien eerlijker, die ik maakte. De geboorte van Jack (2015) veranderde veel, logisch. Wij werden ouders en dat is een serieuze taak. Hierin merkte wij ook dat wij niet altijd op één lijn lagen qua opvoeding en vooral niet qua verwachtingen van elkaar. Dit laatste bleek niet alleen in de opvoeding zo te zijn, maar ook in ons huwelijk en onze relatie. Dit kwam echter pas ten uiting toen Jack 2 jaar was en wij ons beide besefte dat wij naar iets anders opzoek waren in een partner dan wij altijd hebben gedacht. Beide waren wij ons bewust van het feit dat hier een kleine jongen tussen zat en hier niet om had gevraagd. Wij kozen ervoor om het te proberen, aan te passen, meer met elkaar te praten, helaas bleek het gevoel hetzelfde te blijven. Achteraf gezien, vooral van mijn kant denk ik. Ik maakte de keuze om eerlijk te zijn naar mijzelf toe en stelde mijzelf de vraag: ‘Is dit wat je de rest van je leven wilt blijven doen? Doe je dit voor jezelf ook blijf je alleen omdat Jack er nu tussen zit?’ Ik heb een gevoel van intens verdriet, falen en zelfs woede gekend. Woede en falen kwamen samen, ik verweet mijzelf dat ik dit niet eerder heb gezien, wat niet eerlijk is, dat weet ik ook wel. Het verdriet was vooral omdat ik mijzelf steeds de vraag stelde: ‘Hoe moet dit nu verder voor Jack?’ 

Wij zijn in gesprek gegaan met een gezamenlijke advocaat en hebben alles netjes afgehandeld. Ik weet nog het moment toen de papieren getekend waren, het gaf rust, maar ook verdriet. Het vertellen aan Jack vond ik het moeilijkste. Hij was toen 3 jaar en ja die snapte er natuurlijk helemaal niets van. Wij hebben het hem vertelt aan de hand van een boekje ‘Twee nesten’, waarin de situatie waarin wij zaten goed beschreven werd. Voor een drie jarige qua logica nog niet volledig te begrijpen, toch is dit, naar mijn mening, wel een goede beslissing geweest het op deze manier te doen. Hij vraagt vandaag de dag nog steeds wel eens naar dit boekje. Jack zijn vader heeft tot december 2018 bij ons gewoond en is daarna het huis uitgegaan. Nu hoor ik je denken, jeetje zo een tijd nog? Ja. dat was een afspraak die wij hebben gemaakt, zolang hij geen woning had, kon hij zolang bij ons blijven, want tenslotte was er verder geen haat over en weer. Helaas liep de zoektocht naar een huis iets anders dan gepland en is hij voor een periode toch naar zijn ouders teruggegaan, omdat wij ook zagen dat dit geen houdbare situatie was voor op langere termijn. Voor ons niet, maar voor Jack ook niet. december 2018.. het staat nog in mijn geheugen, de dag dat zijn vader vertrok. Liefde, rust en verdriet, zo kan ik die dag het beste beschrijven.

De periode die volgde was voor niemand makkelijk. Allemaal moesten wij een eigen weg gaan vinden hierin. Jack ging naar de dagopvang, omdat ik meer ging werken en dat stond mij erg tegen. Ook al weet ik dat hij het naar zijn zin had, mijn moeder hart huilde. Gelukkig vingen mijn ouders veel op en hoefde hij niet alle dagen in de week naar de opvang. Hoe klein hij ook was, wij bleven met hem praten, zijn gevoel benoemen en hem uitleggen hoe het precies in elkaar stak. Naar mate hij ouder werd en zichzelf meer kon uiten merkte ik dat hij steeds beter doorkreeg hoe de situatie in elkaar stak. Regelmatig zegt hij nog: ‘Mamma ik vind het niet leuk dat pappa en jij niet meer bij elkaar wonen’. Ook hierin praat ik met hem en lees ik veel boekjes voor gerelateerd aan dit onderwerp. Ik merk dat hij steeds beter begrijpt wat er aan de hand is, dit vindt hij moeilijk en zorgt soms ook voor boze buien en geschreeuw: ‘Laat me met rust, ik wil even alleen zijn!’ en die ruimte krijgt hij, zolang wij er daarna weer over kunnen praten. Bij hem zie ik verdriet, woede en onbegrip. Vooral op sociaal – emotioneel vlak kan aandacht besteed worden en dit doen wij dan ook op verschillende manieren: praten, dansen, muziek, drama en sport komen regelmatig voorbij. 

Je kunt je waarschijnlijk voorstellen hoe een scheiding voor een kind moet zijn, maar ben je je ook bewust dat dit niet alleen sociaal – emotioneel is? Dat het ook verklaart waarom een kind misschien zich anders gedraagt, veel meer of minder gaat eten en juist veel meer of veel minder beweegt? Een scheiding kan een voorloper zijn van verschillende problemen waar kinderen tegenaan kunnen lopen, voeding is hier één van. In mijn programma’s bied ik daarom niet alleen maar coaching aan op het gebied van voeding, maar ook op mindset en achterhalen waar teveel (of te weinig) eten vandaan komt bij een kind. Ik ben ervan overtuigd dat achter over – of ondergewicht altijd een verhaal schuil gaat dat wij in eerste instantie niet zien.

Inmiddels gaat het goed met ons, sinds 2020 heb ik weer een fijne relatie die ook twee kinderen met zich meebrengt. Hierin was het ook zoeken, niet alleen voor ons, ook voor de kinderen. Nog steeds zoeken wij naar een balans en dit gaat ook niet altijd vanzelf en makkelijk. Toch weten wij iedere keer elkaar te vinden, te praten en samen sterker te staan. Dat is waar ik naar opzoek was en heb gevonden. Communicatie = key. Tja, eerlijk? Daar kunnen wij beide nog in groeien.. maar eerlijk is eerlijk, ik heb iemand gevonden waarbij ik mijzelf kan zijn, waarmee ik kan praten en dit ook doe, waarmee ik soms ongelofelijke ruzie maak, maar het allerbelangrijkste, waar ik onbeschrijfelijk veel van houd! Hoe fijn en mooi is het wanneer je deze liefde terugkrijgt, iemand die eerlijk is en je ook zegt waar het op staat? Niet altijd even leuk, maar hé, daar kunnen wij beide dan ook weer wat van leren! In een andere blog zal ik binnenkort schrijven over mijn samengestelde gezin en hoe dat eraan toe gaat.

Met deze blog hoop ik jullie te hebben geïnspireerd, aan het nadenken te zetten en je te beseffen wat jij echt wilt. Wanneer jij door deze periode heen gaat en het even niet meer weet, dat je herkenning vind ik mijn verhaal en dat jij licht aan het einde van de tunnel ziet.

Aan alle mamma’s en pappa’s die dit doormaken, jij bent sterker dan je zelf denkt! Geloof in jezelf en laat jezelf en je kind(eren) dit ook zien! ❤️

Ik geloof in jou!

Dikke knuffel,

Priscilla ❣️