Van levensgenieter naar mijn emoties weg eten en zwaar overgewicht (deel 2)

Mijn gewicht nam toe, vermoeidheid vierde hoogtij en mijn zelfvertrouwen kelderde tot onder het nulpunt.

Mijn moeder heeft zoveel en zo vaak met mij proberen te praten hierover, door te dringen en aan te geven het beste voor mij te willen. Op een dag zei zij tegen mij: ‘Het gaat zo niet langer, ik heb een afspraak gemaakt bij de huisarts en daar gaan we samen naartoe’. Daarna bleef het lang stil, alsof ik ergens wel wist dat deze stap de juiste was, maar mijzelf toch aan het overtuigen was om een uitvlucht te zoeken, niet te hoeven gaan…

Toch ben ik met haar meegegaan naar de huisarts. Die stelde vooral vragen aan mij en of ik kon vertellen waarom wij daar, in die kleine ruimte, bij elkaar zaten. Hakkelend en struikelend over mijn woorden probeerde ik het hem uit te leggen, hij had geduld en luisterde, net als mijn moeder, die onderbrak mij niet.

‘Het is mij duidelijk’ zei hij en noteerde een aantal punten. Toen hij mij weer aankeek en vroeg: ‘Wat heb jij nodig op dit moment?’ Ik schrok van de vraag, al had ik het ook wel een beetje aan zien komen. Rust, begeleiding in het verwerken van mijn verdriet en begeleiding in het omgaan met mijn emoties. Ik weet echt wel dat eten niet de oplossing is, maar ik ben niet meer anders gewend. Ik kan niet meer stoppen.

Hij legde mij uit dat het eten een verslaving is geworden en dat het logisch is dat ik er zelf niet uit kom. Hij legde ook aan mijn moeder uit, die zich enorm schuldig zat te voelen, dat zij mij hierin ook niet kon helpen. Zij kan er voor mij zijn wanneer ik hier begeleiding in krijg en luisteren naar wat ik leer en dit vervolgens toepassen in de thuissituatie, niet meer en niet minder.

Ondanks dat ik met een enorme steen in mijn maag naar deze afspraak toe ging was de opluchting groot. Eindelijk gaat er iets gebeuren, eindelijk kan ik aan mijzelf werken en dit achter mij laten. Het voelde nog steeds zwaar en bedrukt, maar wel met een gevoel van dat er nu een deur geopend is, een nieuw pad om te bewandelen.

Het kostte mij maanden, waarin ik gesprekken voerde met een therapeut en waarin ik begeleiding kreeg van een trainer om mijn eetgewoonte en gewicht weer op pijl te krijgen. De gesprekken met de therapeut gingen vooral over het verlies van mijn opa, wat dit met mij deed en welke alternatieven er waren om met mijn emoties om te gaan. In deze periode ontdekte ik dat door te schrijven, aan mijn opa, ik mijn emotie kwijt kon. Ik kocht een dagboek en leerde mijzelf aan hier iedere dag een stukje in te schrijven, over mijn dag en wat ik had meegemaakt. Alle leuke, maar ook alle minder leuke dingen.

Met mijn trainer werkte ik een voedingsplan uit en zij maakte een schema voor mij om te trainen. Iedere week besteedde ik zeker drie keer per week één uur in de sportschool samen met haar.

En hé, laat ik eerlijk zijn met jullie, ik heb heel vaak gedacht: gooi de handdoek in de ring, dit gaat je toch niet lukken. Ik heb hele diepe dalen gekend, tot aan in bed blijven en er echt niet uitkomen aan toe. Nu ik er aan terug denk krijg ik het weer benauwd wanneer ik aan die periode terug denk..

Toch is het mij gelukt hier sterker dan ooit uit te komen!

Hoe dat kan? Dat vertel ik jullie in een volgende blog!

Liefs ❤️