Van levensgenieter naar mijn emoties weg eten en zwaar overgewicht.

Het is 10 januari 2004. Het is een gewone zaterdagavond zoals altijd bij ons thuis. Mijn zusje en ik kijken televisie, mijn vader leest een boek en mijn moeder is in de keuken bezig met het uitproberen van nieuwe recepten. Rond 19.00 uur gaat de telefoon en nog voor mijn moeder heeft opgenomen voel ik al een knoop in mijn maag. ‘Het is je moeder, het gaat niet goed met je vader’ hoor ik mijn moeder zeggen tegen mijn vader.

Op dat moment, zonder dat iemand mij vertelde wat er daadwerkelijk aan de hand was, stortte mijn wereld in. Ik wist dat het niet goed was, ik wist dat mijn opa op dat moment zijn laatste adem had uitgeblazen. Een kerngezonde man die positief in het leven stond, is er niet meer.

Vanaf het moment dat mijn opa overleed werd ik letterlijk een ander mens. Het brak mij, het maakte me in de war en de emoties namen de overhand. Toen besefte ik mij pas dat mijn opa een ontzettende belangrijke rol in mijn leven heeft gespeeld, op een positieve manier, alleen zag ik dat toen nog niet. 💙 Ik praatte niet meer over mijn emoties, maar de pijn die was er, constant. Die pijn verlichtte ik door te gaan eten. Zakken chips, pakken koekjes en zelfs met de lepel uit de Nutella pot eten, er was geen rem meer. Het werd mijn manier van overleven, de pijn doen verzachten en vooral op mijn manier toch kunnen omgaan met het verlies van mijn opa. Emotie eten dus.

Je kunt je voorstellen dat wanneer je alleen maar aan het eten bent en nauwelijks beweegt, dit voor een meisje van twaalf ernstige gevolgen kan hebben. Mijn gewicht nam toe, vermoeidheid vierde hoogtij en mijn zelfvertrouwen kelderde tot onder het nulpunt.

Mijn moeder heeft zoveel en zo vaak met mij proberen te praten hierover, door te dringen en aan te geven het beste voor mij te willen. Op een dag zei zij tegen mij: ‘Het gaat zo niet langer, ik heb een afspraak gemaakt bij de huisarts en daar gaan we samen naartoe’. Daarna bleef het lang stil, alsof ik ergens wel wist dat deze stap de juiste was, maar mijzelf toch aan het overtuigen was om een uitvlucht te zoeken, niet te hoeven gaan…

Hoe dit verder is gegaan? Daarover meer in een volgende blog!