Het is een kwestie van mindset… Ja dat is makkelijk zeg!

Het is tweede kerstdag (2023), de kinderen kijken een kerstfilm, manlief ruimt de spullen van het kerstdiner op en ik zit met een glas bessenjenever half mee te kijken naar een kinderfilm. Terwijl ik dit doe ben ik deels in gedachten verzonken. Vandaag maakte wij samen met de kinderen een heerlijk toetje. Marshmallows gedoopt in gesmolten chocolade versiert met spikkels (zoals de kinderen het noemen). En juist die chocolade was het gene waardoor ik in gedachten verzonken voor mij uit zat te staren.

Ik denk terug aan de tijd waarin ik mij zo ellendig voelde dat het mij allemaal niks kon schelen. Eten was de oplossing voor alles. Wanneer ik mij verdrietig voelde dan begon ik te eten, wanneer ik mij boos voelde begon ik te eten, wanneer ik mij machteloos voelde begon ik te eten. Alles wat met emoties te maken had was een reden om te gaan eten en niet te hoeven voelen.

Tja en wanneer je dan worteltjes en komkommer eet 🥕 dan maakt het natuurlijk niet veel uit, maar je kunt je voorstellen dat dit precies niet is wat ik at. Van zakken chips tot repen chocolade en zelfs met de lepel uit de pot chocoladepasta.. 🍫 geen momenten om trots op te zijn. Toch heeft het mij wel gemaakt tot wie ik ben en hoe ik vandaag de dag mijn leefstijl inricht en hoe ik dit ook aan mijn kinderen mee geef.

In de vorige blog vertelde ik jullie dat ik met hulp van een trainer en therapeut een pittig traject in ben gegaan, mijzelf hierin tegen ben gekomen én hoe dit mij ook heeft gevormd tot wie ik ben.

Voordat ik dit traject in ging heb ik vaak tegen de mensen in mijn omgeving aangeschopt. Niet letterlijk natuurlijk, toch kan ik mij goed voorstellen dat de mensen in mijn omgeving het soms echt niet meer wisten en het gevoel hadden mij niet meer te kunnen helpen. Mijn moeder, mijn vriendinnen, mijn vriendje, iedereen probeerde te helpen, met mij te praten en wat kregen zij ervoor terug? Mij, die hen negeerde, fel tegen hen in ging of deed alsof er niets aan de hand was.

Terugkijkend op deze periode voel ik een brok in mijn keel, om hoe ik mij toen voelde, maar ook om hoe ik de mensen om mij heen heb behandeld. Ook al was dit deels onbewust en zelfbescherming, toch krijg ik er een brok van in mijn keel. Dit alles door het overlijden van één persoon die mij zo dierbaar was, dat mijn wereld instortte toen hij overleed. Ik heb gehuild, gescholden, ben boos geweest, heb mij machteloos gevoeld, alleen gevoeld en toen ik eenmaal doorhad wat het met mijn omgeving deed, mij ook erg schuldig gevoeld.

In samenwerking met een trainer en een therapeut ben ik als eerste gaan werken aan mijn mindset. Mijn kijk op wie ik ben, wat ik heb meegemaakt, mijn relatie met eten en een deel rouwverwerking. Een proces waarin ik veel herkenning vond, mijzelf beter leerde kennen, mijn sterke kanten leerde benoemen en ook mijn groeipunten kon ontdekken. Een proces waarin ik veel heb gehuild, emoties en situaties heb kunnen plaatsen en zelfs momenten waar ik heb gelachen. Gelachen om de momenten die ik mij herinnerde, de mooie momenten, de liefde, de steun, de grappige momenten en vooral de herinneringen. 💜 Ik heb leren kijken naar wie ik ben en mijn emoties hier los van te zien. Hierdoor heb ik geleerd hoe ik mijn emoties kan plaatsen, zonder dat ik hier eetmomenten aan hoef te koppelen. Ik ben mij gaan verdiepen in meditatie en dat is wat ik vandaag de dag nog steeds doe. Mediteren wanneer ik emoties voel opkomen, in deze meditatie laat ik mijn emoties zijn en bekijk ik deze van een afstand. Soms is het nodig om actie te ondernemen en deze emotie een vervolg te geven, soms is het er laten zijn en daarna loslaten voldoende.

Mindset is het begin geweest van een proces waarin ik aan mijzelf ging werken, vanzelfsprekend is dit niet het enige waar ik aan heb gewerkt om nu te staan waar ik sta. In een volgende blog neem ik jullie graag mee in het lichamelijke gedeelte en hiermee mijn verandering in mijn voeding en voldoende beweging. Lees je dan ook weer mee? 🫶